Dün çektiğim Almanya’daki domates videosu viral oldu. Teknik açıdan berbat bir videoydu aslında. Dilim birkaç kez sürçmüş, sinirden “biz sövmeyeceğiz” diyeceğime “söveceğiz” bile demişim. Ama belki de videoya insanlar tam da bu yüzden ilgi göstermişti.
Gerçekten sinirlenmiştim. Duygularıma engel olamamıştım.
Benim bugüne kadar kimseyle kişisel bir problemim olmadı, Cem Küçük’ü de tanımam, etmem. Kişisel bir problemim olamaz bu yüzden.
Ama bazı şeyleri artık hazmedemiyorum. Yandaş gazetecilerin başını sonunu düşünmeden insanlara hakaret etmelerine, yargısız infazlarına, bir davanın hem savcısı hem hakimi rolüne bürünmelerine ve halkı yanıltıcı bilgiler vermelerine katlanamıyorum.
Küçük, bir televizyon programında “Almanya’da domatesin kilosu 20 Euro olmuş, bir aydır bu konuşuluyormuş” diye konuştu.
Almanya’da yaşayan biri olarak bunun yanlış ya da yalan bilgi olduğunu zaten biliyordum ama ispatlamak istedim. Sonuç ortada: Almanya’da en pahalı domatesin kilosu 6 Euro civarı. 1 Euro’ya da domates var. Ama konu domates değil ki zaten…
Konu, bu kadar rahat bir şekilde halkı yanıltıcı bilgi verebilmek ve bundan en ufak bir utanç duymamak. “Yanlış bilgi vermişim, kusura bakmayın” demek bile yok. Gazeteciyim diyen biri “mış”la miş’le konuşamaz.
Ama ne bekliyoruz ki? Koskoca belediye başkanlarının içeri atılmasına neden olan iddianamelerde bile mış’lar muş’lar havada uçuşuyor. Mış, muş ülkesi olduk. Kimse bir şey bilmiyor ama herkes biliyormuş gibi yapıyor.
İşte artık dayanamıyorum. Çünkü yalancıya yalancı demezseniz, doğrular yetim kalır.
Biri çıkıyor CHP’lilere afedersiniz “mal” diyor, diğeri çıkıyor “terörist” diyor, öbürü çıkıyor bambaşka bir hakareti yalanla pekiştiriyor.
Yeter yahu?
Efendiliğimizi korkaklık sanıyorlar. Susuyoruz, muhattap almıyoruz diye bizi bastırdıklarını düşünüyorlar.
Hangi partiyi desteklersek destekleyelim, doğrunun peşinden gitmek zorundayız. Aksi halde biri bir video çeker, gerçek ortaya çıkar.
Ve bizim gibiler için utanmak hala önemli bir duygudur.